..::WarlandRPG::..

Amon

Selenia

- Działaj dziecko! - Rozległ się w twojej głowie ostrzegawczy krzyk
Naglę włócznie twojego przeciwnika wydłużyła się niemiłosiernie, z niesamowitą prędkością... Teraz czubek mierzy w ciebie a ona nadal rośnie...

Alune

Alune

<nie dekoncentrując się, energicznie odsuwam się od włóczni> (przynajmniej staram się jej uniknąć)

Amon

Selenia

Koncentrowałaś się na uśmierceniu go... Ale nic to nie dało.
Grot włóczni był coraz bliżej... Pomyślałeś o obronie, i nagle przed tobą pojawiła się srebrna tarcza. Kiedy tylko odbiła włócznie, zarówno ona jak i broń twojego wroga rozpłynęły się.

Yomen

<myśle sobie> chce żeby tu był Tomekz, eeee no i chce obiad

Amon

Tomkez

Nagle poczułeś że znów lecisz...
Zatrzymałeś się nagle przed Yomenem który wpatrywał się w wielką tacę z wszystkimi jego ulubionymi potrawami.

Yomen

Nagle pojawiła sie taca z wszystkimi twoimi ulubionymi potrawami.
Po chwili ze strony z której leciał kindżał przyleciał i Tomkez...

Yomen

Witaj już wiem co to za miejsce<mówię to Tomekza> pomyśl coś, aha to chyba twoje<wyciągam kindżał i daje go dla Tomekza i zabieram się za jedzenie>

Amon

Yomen

Uczta była doprawdy wyborna...
Jak skończyłeś główne danie, pojawił się rzadki larytas - pyszne lody Czarodziei.

Alune

O mały włos....uhh...<odetchnęła że nadal żyje, wzięła się w garść i skoncentrowała się na zadaniu ciosu bronią>

Amon

Selenia

Przypomniałaś sobie nagle legendę o Srebrnym mieczu...
A ten nagle pojawił się w twojej ręce!
Twój przeciwnik na chwilę zamknął oczy, a w jego ręce pojawiło się ostrze zguby - najmroczniejsza broń...
I oto stanęły do walki po raz kolejny dwa ostrza, choć twój plan nigdy rzadnej z tych walk nie widział...
Ostrze Księżyca emanowało delikatną srebrną poświatą, a Zguba rozsyłała dookoła najciemniejszy mrok.

Alune

- Doskonały!<mówiac to spojrzała z podziwem na miecz> Dobro zawsze wygrywa i teraz też tak będzie...<spojrzała na miecz, poczym na przeciwnika. Skupiła się zarówno na wygranej, na zemście(za ciało) unicestwieniu go, jak i na własnej obronie. Wyostrzyła swoje wszystkie zmysły i teraz czekała tylko na jego ruch...>

Amon

Selenia

Przeciwnik nie poruszał się... Tylko jego płaszcz lekko falował na nieistniejącym wietrze.
Nagle jego sylwetka znikła, i pojawiła się za tobą. Miecz sam uniósł się w paradzie.
- Szybciej dziecko... - Słyszysz głos w głowie - Sam miecz go nie pokona...

Alune

-Szybki jesteś...<powiedziała do postaci, poczym skupiła się, zamachnęła i oddała w niego cios>

Amon

Selenia

Postać szybko odsunęła się...
Ostrze zaczęło wibrować ci w rękach, aż w końcu czysto instynktownie machnęłaś nim w stronę przeciwnika.
Z końca ostrza oderwał się wir srebrnego światła który pomknął z niewyobrażalną prędkością prosto w niego... Lecz przysłonił ci go na parę cennych sekund.
Co robisz?

Alune

<ostrożnie obserwuje i czeka co się stanie z przeciwnikiem>